ജീര്‍ണ്ണത !!!

“അനന്ദൂ...അനന്ദൂ..... “
ആരോ വിളിക്കുന്നല്ലോ “ആരാത്?”

“ഇല്ലാ. ഇവിടാരും ഇല്ലല്ലോ!   ചിലപ്പോ തോന്നിയതാവും, ആവാം”
“അല്ലാ! ഞാനെന്തെടുക്കയാണിവിടെ?”
എപ്പോള്‍ വന്നിവിടെ? അറിയില്ലാ! ഈ കസാരയില്‍ ഇരുപ്പായിട്ട് എത്ര സമയമായ് കാണും. ഒരു പിടിത്തവും ഇല്ലല്ലോ. ഇവിടെന്താ ഒരു ഇളുമ്പു നാറ്റം, ഈ മുറിയാകെ നാറുന്നല്ലോ? അല്ലല്ല അതെന്നില്‍ നിന്നാണല്ലോ വരുന്നത്. അപ്പോള്‍ കുറേ നാളായോ ഈ ഇരുപ്പു തുടങ്ങീട്ട്! വിശ്വാസം വരുന്നില്ല്ലാ.

ആകെ ഒരു മുഷിച്ചല്‍, ഒരു ജീര്‍ണ്ണത! ഞാനിങ്ങനെ അല്ലല്ലോ? ഒന്നെണീറ്റ് പുറത്തിറങ്ങാം.
‘ങേ’ എന്തായിതു എണീല്‍ക്കാനാവുന്നില്ലല്ലോ?   പൃഷ്ഠം പശ തേച്ചൊട്ടിച്ചതു പോലുണ്ട്. കൈകള്‍ അനക്കുവാന്‍ കഴിയുന്നില്ലാ, അല്ലാ അതാരോ കസാലക്കൈയ്യുമായ് ചേര്‍ത്തു ബന്ധിച്ചിരിക്കുയാണല്ലോ.
    “ആരാത്, എന്തിനാണിങ്ങനെന്നെ.....”

“അനന്ദൂ....”
ആ ശബ്ദം വീണ്ടും

“അനന്ദു നീ എന്നെ മറന്നു അല്ലേ?”
പരിചിതമായ ഈ ശബ്ദം ആരുടേതാണ്, തിരിച്ചറിയാനകുന്നില്ല. ഓര്‍മ്മകള്‍ നശിച്ചിരിക്കുന്നു.
ഒരു കരസ്പര്‍ശം... എന്തോ ഇഴയുന്നു തോളിലൂടെ താഴേക്ക്, പക്ഷെ ഒന്നും കാണുന്നില്ലല്ലോ. നാശം ഈ കൈകള്‍ വിടുവിക്കാനായിരുന്നെങ്കില്‍ തട്ടിയെറിയാമായിരുന്നു ആ മാരണത്തെ.

ചെവിക്കു പിന്നില്‍ ഒരു ചുടു നിശ്വാസം... പൊള്ളുന്നുണ്ട്. തിരിഞ്ഞു നോക്കാനാ‍വുന്നില്ലാ. തലയാകെ ഒരു മരവിപ്പ്, കഴുത്തിലൂടെ താഴേക്കരിച്ചിറങ്ങുന്നു
“അയ്യോ! എന്നെ വിടു.. എന്നെ വിടു.........”
എന്റെ കഴുത്ത് ഞെരുക്കുന്നല്ലോ
“എന്നെ വിടൂ .. എന്നെ കൊല്ലരു...തേ.........”

ഈ മണം അത്... അതേ അതവളുടേതു തന്നെ, ആ ശബ്ദം അത് അര്‍ച്ചനയല്ലേ!

“ആര്‍ച്ചു.. എന്റെ ആര്‍ച്ചൂട്ടീ......”

“അനന്ദേട്ടാ... എന്തായിതു പിച്ചും പേയും പറയുന്നത്, എണീക്ക്, ആരായീ അര്‍ച്ചന. യേട്ടനെന്താപറ്റിയേ?”

*******************************************************************************